
Gerzon Kakisina
Fotografie: Femmy Weijs
De volgende weken voelde ik me af en aan wat slechter en heb ik regelmatig paracetamol ingenomen om de hoofdpijn wat te verlichten. Dat hielp, maar toch waren mijn vrouw Sarah en ik niet helemaal gerust en besloten om naar de huisarts te gaan. De griep werd steeds heftiger. De huisarts dacht aan een voorhoofdsholteontsteking. Maar omdat hij het vreemd vond dat een jongeman zoals ik al wat langer ziek was, liet hij voor de zekerheid ook nog bloed prikken. De uitslag zou een aantal dagen later bekend zijn. Met antibiotica vertrokken we naar huis. Ik voelde me zo slecht dat ik alle afspraken voor de rest van de week heb afgezegd.
Een paar uur nadat ik bij de huisarts was geweest werd ik opgebeld met het verzoek om meteen terug te komen. Allerlei vragen gingen door mijn hoofd: “Waarom moet ik nu terugkomen? De uitslag kwam toch later? Dit kan toch niet goed zijn?” Sarah en ik gingen met de zenuwen in onze keel naar de praktijk. We konden meteen plaatsnemen in zijn spreekkamer en hij sprak ons toe. “Het komt niet vaak voor dat het lab mij dezelfde dag nog belt, maar gezien het bloedbeeld dat je hebt, lijkt het erop dat je leukemie hebt”. WAT? Verslagen zaten Sarah en ik naast elkaar en pakten elkaar vast. “Is het te behandelen? Kan ik er van genezen?” Volgens de huisarts was dit te behandelen maar helaas kon hij me niet vertellen of het te genezen was. Een lange strijd van 6 maanden inclusief chemotherapie stond me te wachten. We voelden alleen nog maar het verdriet. 2012 zou óns jaar worden met een geweldige bruiloft in het vooruitzicht. Ik moest me de volgende dag in het Orbis Medisch Centrum melden voor meer uitleg over de bloeduitslagen en verder onderzoek.
De bloeduitslagen waren slechter dan de uitslag bij de huisarts. Een beenmergpunctie was niet eens nodig omdat ze in mijn bloed al konden vaststellen dat het leukemie was. De chemo zou diezelfde avond nog starten in plaats van de volgende ochtend, omdat ze niet langer durfden wachten. Eerst moest ik nog gedialyseerd worden omdat mijn leukocyten waarde 265 was, daar waar een waarde tussen de 4 en 10 normaal is. Behandeling met alleen chemotherapie zou niet voldoende zijn. Met een speciaal apparaat werden zoveel mogelijk leuko’s uit mijn bloed gehaald zodat de chemo beter zijn werk kon doen. Terug op de opnameafdeling (A5) kreeg ik te horen dat een bloedtransfusie nodig was. Ik had een Hb van 3,5. Het was inmiddels 01:00 uur ‘s nachts. Ik nam voor die dag afscheid van Sarah. Nog niet helemaal beseffende wat er deze dag was gebeurd. Ik was moe en viel snel in slaap.
De volgende ochtend bleek ik een leukocyten waarde van 80 te hebben! Een heel stuk beter dan 265. Al snel wende ik aan de dagelijkse routine: ‘s morgens bloedafname, controles, daarna ontbijten, drinken, verzorging, controles, lunch, drinken, bezoek, avondeten, drinken, controles, slapen. De dagen gingen voorbij en de chemo vernietigde mijn afweersysteem. Elke ochtend vond ik plukken haar in mijn bed. Eraf met dat haar. Ik had een ander gezicht waar ik al snel aan wende. Mijn eetlust veranderde, ik had vaak zin om augurken te eten!
Na de eerste chemo therapie en een periode van herstel, mocht ik naar huis. Sarah had inmiddels geregeld dat we tijdens mijn ziekenhuisverlof konden trouwen! Dat gaf mij ongelooflijk veel energie. Het blijft wel bizar dat ik de dag na de bruiloft weer terug zou moeten naar het ziekenhuis.

Fotografie: Harry Heuts
In april kregen we te horen dat ik een stamceltransplantatie nodig zou hebben. Vantevoren wisten we dat dit een moeilijke opgave zou worden omdat ik van Molukse afkomst ben. Een goede donormatch was hoogstwaarschijnlijk te vinden bij iemand van Aziatische afkomst. Helaas zijn er weinig Aziatische mensen ingeschreven in de donorbank. Mijn broer en zus waren geen match. We besloten om zelf een campagne op te zetten binnen de Molukse gemeenschap. We richtten een Facebook pagina op waar al snel meer dan 10.000 mensen zich hadden aangemeld. Op youtube hebben we een persoonlijke video oproep geplaatst. Door de overweldigende reacties kregen we zelfs via de landelijke media aandacht. Metro en Hart van Nederland hebben aandacht gegeven aan mijn oproep voor aanmelding bij de donorbank. Voor de donorbank betekende dit overuren want er hadden zich meer mensen aangemeld dan het hele jaar ervoor! De tijd begon te dringen en een perfecte match was nog niet gevonden. Was het niet voor mij, dan hoopte ik in ieder geval dat iemand anders er mee geholpen kon worden.
De redding kwam uit onverwachte hoek: Stamceltransplantatie met navelstrengbloed. Op 10 en 11 mei was het dan zover. Ik kreeg 2 kleine zakjes met stamcellen toegediend. Net zoals de voorgaande behandelingen zou de tijd ons leren of het wel of niet zou aanslaan. Begin juni mocht ik naar huis! De waardes waren goed en ik keek er naar uit om de afdeling te verlaten. Weg van de ellende. Weg van de dagelijkse routines. Wat was het een mooi vooruitzicht.