Mijn overwinning op de ziekte kanker
Burgemeester Damen Park in Geleen.
Ik kon al een aantal dagen erg moeilijk naar het toilet en zelfs eten en drinken begon lastiger en lastiger te worden.
Samen met mijn vriendin, Marjolein, doken we Google op om op te zoeken waar die pijn vandaan kon komen. Al snel kwamen we uit op een blinde darm ontsteking, alles duide hier op en ook al ben ik niet iemand die snel naar de dokter gaat, besloten we toch om nog naar de spoedeisende hulp te rijden, ook al was het al 23.30uur.
Eenmaal bij de SEH aangekomen was er een enorme wachttijd, terwijl de pijn in mijn buik er niet minder op werd. Nadat ik uiteindelijk mijn verhaal aan de arts had verteld, kreeg ik te horen dat het een blinde darm ontsteking in wording zou kunnen zijn maar dat het vooralsnog te weinig was om er daadwerkelijk iets mee te doen. Ik kreeg wat pijnstillers mee en moest het even in de gaten houden. Prima, we hadden tenslotte geen flauw idee en de dokter zal het wel weten, zou je zeggen…
De dag erna had ik een belangrijke dag op mijn werk en ik wilde graag dat mijn afspraken door zouden gaan. Tijdens een van deze afspraken begon ik me echter steeds slechter te voelen, met klamme handen en lichte koortsaanvallen tot gevolg. Na dit gesprek ben ik direct naar huis gegaan en zei tegen Marjolein: “Ik voel me echt niet lekker”. Lief als ze is, maakte ze een bouillonsoep voor me klaar zodat ik iets warm binnen zou krijgen. Gelukkig kon ik diezelfde avond wel goed slapen waardoor ik de dag erna toch besloot om naar mijn werk te gaan.
Eenmaal op mijn werk aangekomen, begon mijn buikpijn in alle hevigheid terug te komen, ik had er écht genoeg van. Ik belde mijn huisarts en vertelde hem wat er aan de hand was. Ik kon meteen terecht en ging dus ook direct naar hem toe. Vlak nadat mijn arts bloed had geprikt, kreeg ik te horen dat mijn ontstekingswaarde (CRP) 149 was, daar waar 5-10 normaal is. Ik moest met spoed naar het ziekenhuis.
Onderweg naar het ziekenhuis belde ik Marjolein, die in haar tweede werkweek zat bij haar nieuwe baan en zei tegen haar dat ik waarschijnlijk vandaag al geopereerd ging worden aan mijn blinde darm, aangezien er een te hoge CRP waarde geconstateerd was. Gelukkig zorgde ze ervoor dat ze weg kon op haar werk en ik zag haar niet veel later in het ziekenhuis, waar ik diezelfde avond (Woensdag 11 Mei 2011) werd geopereerd aan mijn blinde darm.
De operatie duurde een stuk langer dan normaal maar toen ik weer bijkwam werd me verteld dat de operatie goed gegaan was. Tot mijn grote vreugde zag ik dat een paar van mijn beste vrienden naar het ziekenhuis waren gekomen om mijn vriendin en mij te steunen, erg fijn.
Twee dagen later (Vrijdag) mocht ik gelukkig naar huis. Toch bleef ik veel pijn houden en ik vond het moeilijk om te achterhalen waar de pijn vandaan kwam, was het van de operatiewond of was het nog steeds dezelfde buikpijn?
Die zondag kwamen mijn schoonzus en zwager op ziekenbezoek. Ik vertelde ze dat ik erg veel last had van de wond en dat ik bijzonder veel wondvocht had. Mijn zwager Danny (I.C. verpleegkundige bij AZM Maastricht) wilde graag even naar de wond kijken en kwam al na 2 seconden tot de conclusie dat de wond flink ontstoken was, hij bracht me direct naar het ziekenhuis in Sittard.
Eenmaal aangekomen op de SEH mocht ik in de behandelkamer plaatsnemen en kwam er een assistent arts kijken wat er aan de hand was. Zij vertelde me dat ze de wond open moesten maken om het wondvocht eruit te laten, ik wist niet wat ik mee maakte!
De assistent arts haalde de nietjes uit de wond en de pus en andere rotzooi stroomde er echt letterlijk uit. Ik zal jullie de rest van de details besparen maar het was te smerig voor woorden. Ik kreeg te horen dat de wond open moest blijven en vanzelf van binnenuit moest gaan helen.
Ik kreeg te horen dat ik vanaf dat moment absoluut wondverzorging (lees: thuiszorg) nodig zou hebben, wat inhield dat ik per direct, 3x per dag, 3 weken lang, een katheter in mijn wond (!!!) kreeg om deze van binnenuit met water schoon te spuiten. Ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven, maar ik denk dat de woorden ongelooflijk en enorm pijnlijk, de lading wel aardig dekken.
De dag erna stond er een dame van Thuiszorg op de stoep om mijn wond schoon te komen maken en me te helpen met douchen. Diezelfde middag was het een andere vrouw die me kwam helpen en s`avonds had ik een man die mijn wond kwam verzorgen. Om een lang verhaal kort te maken heb ik 3 weken lang, 3x per dag een ander gezicht gezien. We moesten constant opnieuw uitleggen wat er precies moest gebeuren, wat natuurlijk wel de nodige frustratie opwekte. Deze mensen konden aan de vele wisselingen ook niets doen, ze deden tenslotte gewoon hun werk (wat ik overigens érg gewaardeerd heb).
Als we het gesprek inlopen wordt er eerst naar de wond gekeken, de arts vraagt me of ik even op de behandeltafel wil gaan liggen en haalt het verband eraf. En dan zonder waarschuwing steekt ze 2 vingers in de wond! Om even te kijken hoe diep de wond nog is. Ik schreeuw het uit van de pijn!
De conclusie was dat de wond redelijk aan het genezen was maar dat deze verder verzorgd moest worden totdat deze helemaal dicht zou zijn. Dat ging dus nog wel even duren…
Na de wondcontrole gingen we aan haar bureau zitten en begon ze te vertellen hoe de operatie verlopen was en dat in de weggehaalde blinde darm een tumor was gevonden en dat er een tweede operatie noodzakelijk was en dat er een chemotraject op zou gaan volgen en en en……. Ik hoorde helemaal niks meer, wat zei ze allemaal??
Dus ik vroeg; probeert u me nou te vertellen dat ik darmkanker heb? Waarop de arts zei; zo zou je het ook kunnen zeggen ja.
Mijn leven flitst binnen 1 sec door mijn hoofd, dit is het, hier ga ik. Het is kanker! Ik barst in snikken uit en hoor niks meer van wat de arts zegt. Mijn vriendin probeert nog op te letten maar ik zie dat het haar ook teveel wordt. Dit kan niet, ik ben nog geen 30, dit kan mij toch niet overkomen. Ik ben echt in schok.
Na de afspraak staan we beduusd buiten. Dit is niet echt. Wat zei ze eigenlijk allemaal? Zo erg zal het toch niet zijn?
Eenmaal thuis gekomen zaten we er alle twee doorheen en hadden we het beiden behoorlijk zwaar.
Ik belde mijn ouders en beste vrienden om het nieuws te vertellen. Iedereen was er kapot van, alles was heel onwerkelijk.
De volgende dag belt mijn vriendin de arts om alles nog eens te horen, ze neemt dit gesprek op zodat we het deze keer zeker weten. Het is toch echt zo; ik heb een tweede operatie nodig omdat ze zeker moeten zijn dat de hele tumor weg is en om te controleren of er uitzaaiingen zijn. Een chemotraject zal ook noodzakelijk zijn omdat ik nog jong ben en dat ze willen uitsluiten dat er nog tumorcellen achterblijven.
Wat volgt is een onzekere en emotionele periode, ik ben bang, onzeker, ik heb het gevoel dat mijn lichaam me in de steek laat. Samen met mijn vriendin hebben we onze huilmomenten maar toch heb ik ook een strijdgevoel, ik laat het er niet zomaar bij zitten! We gaan dit overwinnen!
De operatie wordt op 10 Juni gepland en vooraf wordt nog besproken hoe de operatie uitgevoerd gaat worden en wat voor een soort tumor het is, dat moet namelijk nog onderzocht worden.
Dinsdag 7 Juni 2011 hebben we een afspraak in het ziekenhuis, de operatie wordt besproken en de arts vertelt me dat het een T4 tumor is. Mijn maag krimpt ineen… je moet het natuurlijk nooit doen maar ik heb ondertussen al op internet gekeken en T4 is de ergste vorm!
T4 tumoren groeien namelijk door het weefsel, wat weer betekent dat er uitzaaiingen kunnen zijn. Wat een onzekerheid allemaal, vreselijk. In dezelfde afspraak wordt ook een alternatieve operatiemethode besproken waarbij het laproscopisch gaat, middels kleine incisies zodat mijn ‘oude’ wond niet opnieuw open gemaakt moet worden want die is net weer bijna geheeld.
De arts die de operatie gaat uitvoeren is de arts die deze methode in Maastricht heeft geïntroduceerd en die nu in Sittard de artsen aan het opleiden is. Gelukkig, dat klinkt vertrouwd.
Bij deze operatie is ongeveer 15 cm van mijn dunne darm weggehaald, 30% van mijn dikke darm en 18 lymfeklieren. Gelukkig zijn er geen uitzaaiingen geconstateerd en daar zijn we natuurlijk heel erg blij mee!!
Toen ik, na ongeveer een week in het ziekenhuis, nog steeds aan het herstellen was van mijn tweede operatie, begon ik me steeds meer te beseffen dat ik binnenkort aan de chemotherapie moest beginnen. Marjolein week geen moment van mijn zijde en sliep elke avond bij me op mijn kamer, op een krakkemikkig bankje. Ze steunde en hielp me zo veel als mogelijk en probeerde met alles positief te blijven, wat me enorm heeft geholpen. We hadden géén idee wat me te wachten stond met die chemotherapie. Ga ik mijn haar verliezen? Wat ging er met mijn lichaam gebeuren? Wat voor een consequenties had dit, wat zijn de bijwerkingen?
Ik herstelde volgens de doctoren wonderbaarlijk snel, wat alleen maar positief nieuws was voor mijn chemotraject (Het fanatiek bedrijven van verschillende sporten, leek toch zijn vruchten afgeworpen te hebben).
Nadat ik ontslagen was uit het ziekenhuis, volgde redelijk snel de afspraak op de afdeling Oncologie. De eerste keer dat we afdeling op liepen was dit behoorlijk confronterend, het kwam heel dichtbij allemaal; ik hoorde hier ook thuis, want ook ík had kanker en moest een chemokuur ondergaan, wat een bizar en nog steeds onwerkelijk gevoel.
We kregen te horen wat ik voor een soort chemotherapie zou gaan krijgen, wat de eventuele bijwerkingen konden zijn en of ik haaruitval mocht verwachten etc.
Het “gelukkige” het nieuws was, dat de chemotherapie die ik zou krijgen, geen haaruitval met zich meebracht. Het slechte nieuws was dat het 8 kuren zouden zijn, om de 3 weken en dat ik elke dag een behoorlijk hoeveelheid pillen moest gaan slikken. (Een kuur startte met een infuusbehandeling en 3 weken lang elke dag 8 Xeloda pillen slikken).
Het was de eerste keer dat ze deze vorm van chemotherapie bij iemand van mijn leeftijd gingen doorvoeren. (Aangezien deze vorm van kanker voornamelijk op oudere leeftijd regelmatiger voorkwam 50-70 jaar) Spannend dus!
De eerste kuur was heel intens; de weg naar het ziekenhuis, het daadwerkelijk plaatsnemen in die vreselijke stoel op die afdeling waar nog 10 mensen aan de chemo zaten, het was een drempel waar ik overheen moest. Na 3 uur was het infuus leeg en zat de eerste chemo in mijn lijf. Ik moest meteen naar de wc. Toen ik de deurkruk aanraakte, voelde het alsof deze onder stroom stond! De verpleegkundige kwam meteen naar me toe en zei dat dit heel normaal was, dat waren mijn zenuwen, die waren overgevoelig door de chemo.
De kuren die volgden gingen gepaard met spiersamentrekkingen in mijn handen en spiertrillingen in mijn benen en overgevoelige zenuwen in mijn handen en voeten. Dit betekende dat ik bijna altijd met handschoenen aan moest lopen omdat ik anders veel dingen niet vast kon pakken. Mijn haar bleef inderdaad in tact, wat ik heel fijn vond!
Iedereen om me heen wist wat er aan de hand was en vond het daarom ook niet vreemd als ik handschoenen aan had terwijl het heel lekker weer was. Toch blijft het raar als mensen je aanstaren omdat je volledig ingepakt rondloopt terwijl het helemaal niet koud is. Maar goed, daar had ik op een gegeven moment echt lak aan.
Ik had met mijn werk afgesproken dat ik regelmatig naar kantoor (wanneer mogelijk) zou komen om het contact met mijn team en andere collega`s te behouden. Gelukkig waren ze op mijn werk erg flexibel en werden mijn taken zonder twijfel perfect overgenomen. Mijn collega`s hebben me geholpen en gesteund waar mogelijk en daar ben ik ze nog steeds dankbaar voor.
Hoe meer chemokuren ik volgde, des te meer spiermassa ik verloor en hoe meer vocht ik binnen hield. Ik moest proberen net zoveel te eten en te drinken als normaal zodat mijn lichaam genoeg voedingsstoffen binnen kreeg om normaal te kunnen functioneren.
Daar waar ik tijdens mijn chemo nog regelmatig op het voetbalveld aan het trainen was, begon ik het met alles, maar dan ook echt met alles, steeds zwaarder te krijgen.
Zeker nu het einde in zicht was en ik echt niet meer terug wilde naar de behandelafdeling. Ondanks dat de verpleegkundige en andere patiënten op de afdeling heel vriendelijk waren het was toch héél zwaar!
Marjolein was diegene die me ‘s avonds mijn schoenen voorzette en tegen me zei: “Opstaan, we gaan een stukje lopen”, ik zat tenslotte de hele dag binnen.
Ik had helemaal geen energie om te gaan lopen maar elke keer als ik het gedaan had voelde ik me opgelucht. Beweging is tenslotte erg belangrijk, zeker als je hele dag stil zit. Ik was blij dat zij zich niet liet afschepen met: “Nee, ik ben te moe”.
Vanaf dat moment kon ons leven alleen nog maar beter worden, aangezien we beiden positief wilde blijven.
Er zijn nog heel vaak momenten geweest waar ik gedacht heb; “ik voel iets raars’. Gelukkig krijg ik elke 3 maanden een controle en tot nu toe zijn mijn bloedwaarden nog steeds perfect! Op deze manier krijg ik steeds meer vertrouwen in mijn lijf maar het zal nog wel een hele tijd duren voordat ik weer volledig vertrouwen krijg ik mijn lijf. Of misschien slijt het nooit, de tijd zal het leren.
Buiten mijn ouders en beste vrienden, was en is Marjolein absoluut mijn grote steun en toeverlaat.
Zij is en gaat nog steeds mee naar elke controle. Enorm veel respect voor haar, het was niet makkelijk en een ding is zeker: Zij is de vrouw van mijn leven.
Het gaat goed op dit moment. Ik volg wekelijks hersteltrainingen om mijn spiermassa weer op te bouwen, ik ben weer fulltime aan het werk en probeer nóg meer te genieten van de kleine dingen in het leven. Ons leven zal nooit meer hetzelfde zijn, we proberen nog meer te leven in het moment en we kijken alleen maar vooruit.
Geleen, 23-02-2013
Paul Beckers